Mesaj yerine mektup...

Çocukluğumdan beri severim mektupları. Hatta öyle ki küçükken biri ''hadi oyun oynayalım'' dediğinde oyun olarak birbirimize mektup yazmacayı önerirdim. Defterden bir sayfa koparıp mektubu yazardık. Bir sayfa daha koparıp zarf yapardık mektuplarımıza. Her arkadaşıma en az bir mektup yazdırmışımdır oyun bahanesiyle.

Mektupları seviyorum çünkü çok samimi, çok içten... Yazarken telefonda olduğu gibi birtakım tuşlara hızlıca basmazsın, her harfi tek tek ve özenle yerleştirirsin yerine. Ve bence hissetmedikçe yazamazsın. Yazarken en derinlerden gelen duygular da dökülür senden kağıda. O yüzden diyorum ya çok samimi.

Mektup Arkadaşlığı

Yaklaşık iki yıldır mektuplaşıyorum, bazı arkadaşlarımla düzenli, bazı yabancı arkadaşlarımla ise çok düzensiz. Mektubu yazmak, zarfı hazırlamak ve postalamak güzel ama bence işin en güzel yanı cevap beklemek. Anlık mesajlaşma uygulamalarında iki dk bekleyemediğimiz cevaplar var ya hani... Mektupta o yok. Mektubu postalıyorsun ve arkadaşına en erken bir haftada ulaşıyor. Ki yavaş ve özensiz işleyen postanelerde bu süre bir aya kadar çıkıyor. Hatta bu sistemin içinde öyle postacılar var ki beklenen mektupların göndereninin ve alıcısının duygularını asla önemsemeyen, bunun sonucunda mektupları kaybetmeyi başaran veya farklı adreslere bırakan. (Tabi ki postacılardan bizi anlamalarını beklemiyorum. Herkes işini özenle yapsa sorun kalmayacak. Tek isteğim bu.)
Bu konuda çok dertliyim o sebepten bu olumsuz havam. Kusuruma bakmayın.

Mektup Arkadaşlığı

Bunca bekleyişten sonra kapınıza bırakılmış mektubu görmek paha biçilemez bir his! Kesinlikle. Şiddetle tavsiye ederim. Mektup yazın sevdiklerinize ve evi çok yakın olsa bile postalayın. Hatta arkadaşlarınızdan mektup yazmalarını isteyin size. Deneyin, anlayacaksınız bu ısrarımın sebebi olan o müthiş duyguyu.

İlerde mektuplarla ilgili daha ayrıntılı yazılar paylaşacağım nasip olursa. Mektup arkadaşlığından, yabancı mektup arkadaşı bulmaktan da bahsedeceğim. Sağlıcakla kalın...